Meren, bossen, mossen, rotsen en meestal echte stilte. Een blad horen vallen, een vogeltje horen zingen, een hommel op een bloem. Het zijn hier vaak kleine dingen, in dit grote land. Kleine fijne bloemetjes, talloze, in een eindeloos landschap.

Soms de wind om je oren, de roep van een nachtvogel, het blaffen van een ree. En af en toe, als je pech hebt, een buurman in de verte die met zijn motorzaag zijn houtvoorraad op peil brengt voor de winter.

Het kabbelen van water tegen de oevers van een van de vele, vele meren. Of het kruien en soms zelfs het knallen van het ijs. En als je geluk hebt het carillion van kleine ijsschotsjes die tegen een oever aan klingelen. Natuurlijke ijssculpturen aan overhangende takjes.

De ijskristallen in alle kleuren van de regenboog met laagstaande zon op de sneeuw. Bospaden met maagdelijke sneeuw waar nog geen mens gelopen heeft, met alleen de sporen van een haas, een ree of soms een eland.

Het eerste luide geroep van de kraanvogels die in het begin van het voorjaar terugkomen en de mooiste voorbode van de lente zijn.

Een paar reeën die over een echt Zweedse wei, vol stenen, grassen en plantjes rennen, om zich achter een muurtje van lang geleden opgestapelde stenen weer onzichtbaar te maken.

De zeldzame schrik van plotseling een eland op de weg en een seconde daarna de verrukking. Als je nog leeft tenminste.

Een zomerwandeling langs zoveel wilde frambozen als je maar op kunt eten. De nazomer met al die bosbessen. De herfst met een oneindige hoeveelheid eetbare paddenstoelen. Mossen in alle soorten, groen, grijs, rood. Baardmossen hangend aan de takken van bomen die overgroeid zijn met korstmossen. Ja, schone lucht.

En dan weer die stilte en die rust. Niets hoeven, niets te doen, behalve dan al die paddenstoelen schoonmaken en bereiden.

Zweden doet iets met je, de natuur, de lucht, het landschap. Je ontkomt er niet aan.